Από το ημερολόγιο της φασολιάς:
Χθες το πρωί προσπαθούσα να σκοτώσω ένα κουνούπι που με τριγύριζε κι ο μπαμπάς μου καταχάρηκε. «Μπράβο, Στεφανία, χτύπα παλαμάκια, χτύπα παλαμάκια», όλο έτσι μου ‘λεγε. Λυπήθηκα να του χαλάσω το χατήρι και άρχισα να χτυπάω στον αέρα φανταστικά κουνούπια, μέχρι που γύρισε η μαμά μου κι έπιασε κι εκείνη το ίδιο βιολί. Κοκκίνισαν τα χέρια μου, αλλά ήταν τόσο χαρούμενοι κι οι δύο που άξιζε τον κόπο. Αλλά γαμώτο το βράδυ, εκεί που πήγα επιτέλους να κοιμηθώ, πρόλαβε και με τσίμπησε ένα παλαμάκι.
ΠΣ. Η μαμά μου λέει κι άλλα κουλά: να μεγαλώσω, στο Θεό σας, 5 χρόνια μέχρι τις 16 Ιούνιου για να με πάει στο Summer Camp του Παιδικού Μουσείου –λες κι εγώ δε θέλω να πάω, επίτηδες είμαι ακόμα μικρή.
Advertisements
διαβάζοντας προς τα πίσω τα ποστ σου είδα πως έχεις γυναικολόγο την Αρίστη. Να υποθέσω αυτήν στο σταθμό του τραίνου; αν ναι μιλαμε για τρελή συμπτωση… 🙂
Αν βρεις άλλη γυναικολόγο που να τη λένε Αρίστη και να κάθεται δίπλα σου 12 ώρες μέχρι να γεννήσεις και να σταματήσεις τις ασυναρτησίες, να μου τη γνωρίσεις:)
ήμουν πολύ άτυχη, την γνώρισα μετά και την δεύτερη γέννα μου… πάντως ποτέ δεν είναι αργά να αποκτήσεις την τέλεια γυναικολόγο 🙂
Εισαι πολυ καλή Στεφανία που καταλαβαίνεις τόσο καλά τους γονείς σου και τους κάνεις χαρούμενους κι ας κοκκινίζουν τα χέρια σου!
Όταν ο ανηψάκος μου ήταν μικρούλης σαν κι εσένα κάθε φορά που χτυπαγε παλαμάκια ο μπαμπάς του τού έλεγε «kill the mosquito». Και έτσι κι εκείνος μπέρδεψε τελείως – όπως οι γονείς σου – τα παλαμάκια με τα κουνουπάκια… Φαντάζομαι όταν βλεπει στην τηλεόραση συναυλίες και τον κόσμο να χειροκροτάει θα νομίζει ότι μαζευτήκαν πολλά κουνούπια από τα πολλά φώτα.