Χθες ανέβηκε το κείμενο που έγραψα για το Φωτόδεντρο, όταν με τη Λαμπρινή Σταμάτη σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον μια δεύτερη ανάγνωση της Κοιλίτσας, έτσι όπως διαβάζεις τα παλιά σου ημερολόγια και σκέφτεσαι «μα καλά, πού βρισκόμουν;» ή «και πού είσαι ακόμα», τέτοια.
Φυσικά θα μπορούσα να γράφω για μέρες γι’ αυτά που άλλαξαν, αυτά που έμειναν ίδια, αυτά που με τρομάζουν ακόμα κι αυτά που δεν είχα μπορέσει να φανταστώ. Αλλά ας πούμε τώρα γι’ αυτά που μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό…
σήμερα στο Public μια κυρία ζητούσε το βιβλίο σου και της λέει η υπάλληλος: «κοιλιτσα τελεία κομ» αυτό θέλετε? και λέει η κυρία «α, δεν έχει τίποτα πριν το κοιλίτσα;» (μάλλον περίμενε το www και γέλασα από μέσα μου και μ’αρεσε που με μια άγνωστη κυρία είχαμε κοινό το ότι διαβάζουμε το μπλογκ σου)
Τρελή χαρά μου έδωσες τώρα το ξέρεις, ε;