Το περίμενα μήνες σχεδόν αυτό το ποστ. Δηλαδή, καλά κατάλαβες, περίμενα ότι θα το γράψει κάποιος άλλος, για να μου πει τι έγινε στο ενδιάμεσο (γιατί εγώ ήμουν λίγο παραπάνω αγχωμένη απ’ ότι έπρεπε για να παρακολουθήσω τις εξελίξεις) και ύστερα (έχει σημασία το ύστερα) να μου πει τι κάνουμε από δω και στο εξής.
Οι παρουσιάσεις της Κοιλίτσας ξεπέρασαν κάθε δική μου προσδοκία, που από παρουσιάσεις ήμουν άσχετη, έτσι κι αλλιώς. Βρέθηκαν κοντά μου άνθρωποι που αγαπώ και θαυμάζω, που κι εκείνοι με τη σειρά τους χάρηκαν την Κοιλίτσα και μίλησαν με συγκινητικό τρόπο γι’ αυτήν. Κάλυψαν και τη λογοτεχνική (σαν αστείο μου φαίνεται), και τη μαμαδίστικη (αυτό να δεις, ακόμα) και την ιντερνετική πλευρά της και μ’ έκαναν, ακόμα και μένα, να τη δω κάτω από άλλο φως.
Τώρα, ο πρώτος κύκλος της Αθήνας μάλλον έκλεισε –θέλω πολύ να κάνουμε κάτι στη Θεσσαλονίκη, αλλά η ιδέα είναι ακόμα στο στάδιο της… ιδέας.
Το food blog μου έχει μείνει έτη φωτός πίσω.
Η Κοιλίτσα έχει να δει «δικό της» ποστ από τότε που η Στεφανία έμαθε να κάνει την πάπια (τώρα κάνει και τον πάπιο «πο, πο, πο», με μπάσα φωνή).
Το καινούριο μου πρότζεκτ βρίσκεται στο διάδρομο της απογείωσης.
Το καινούριο μου βιβλίο, σε σκόρπια φόλντερ του word («Γράφω ένα κεφάλαιο αλλά δεν τολμάω να διαβάσω το προηγούμενο. Είναι σοβαρό πιστεύεις;» ρώτησα την Αλεξάνδρα. Φυσικά καμία της απάντηση δεν μπορούσε να με πείσει ότι δεν είναι).
Η δουλειά, όπως πάντα, σε φουλ εξπάνσιον.
Οι συνεντεύξεις, on a roll.
Μ’ αρέσει να κάνω πολλά, σκέφτηκα προχθές. Αλλά τόσα είναι μάλλον υπερβολή, ακόμα και για μένα.
Μάλλον πρέπει ν’ αφήσω την Κοιλίτσα, σκέφτηκα χθες.
Και γιατί να μην την αναλάβει η Στεφανία; σκέφτηκα σήμερα.
Είναι σίγουρο ότι εκείνη μπορεί πια να περιγράψει με πολύ μεγαλύτερη ευστοχία αυτά που εγώ χρειάζομαι τουλάχιστον ένα εφτάωρο ύπνου για να διατυπώσω (πφφφφ).
Λοιπόν.
Φασολιά, αυτό πια είναι και επισήμως το ημερολόγιό σου.
ΠΣ. Εντάξει, πότε πότε μπορεί να σου δανείζομαι καμιά σελίδα για να ανακοινώνω την επόμενη παρουσίαση.
ΠΣ2. Όχι, δεν μπορείς να το κλειδώνεις. Και δεν με νοιάζει αν ο Γιάννης και ο Που έχουν κρυπτογραφημένα passwords.
ΠΣ3. Δεν εννοούσα να ξυπνήσεις τώρα. Μπορείς να ξεκινήσεις να γράφεις από αύριο.
ναι ναι παρουσιαση στη Θεσσαλονικη! όχι μόνο ιδέα! και πράξη παρακαλώ…
Κλαψ και γιουπι μαζι γινεται; Ε λοιπον ναι.
Κλαψ τελειωνει η κοιλιτσα
Γιουπι ξεκιναει ( η μαλλον συνεχιζεται αλλα επισημως πια) η φασολιτσα.
Κι οποιος αντιστρεψει τα κλαψ και γιουπι δεν ξερει τι του γινεται και να φυγει τωρα απο το blog της φασολιας.
Πολύ χαίρομαι που ξαναμπαίνει δυναμικά η Στεφανία στο παιχνίδι..Είναι απολαυστικότατη!!!
Φασολιά, ασε τις μαμάδες να τρέχουνε με τα δικά τους!
Εμείς κάνουμε παιχνίδι τώρα…