Η μαμά μου είναι πολύ χαρούμενη γιατί συνειδητοποίησε (duh.) ότι το «μπα, πού»[1] είναι, παιδαγωγικά μιλώντας, μια πρόταση δύο λέξεων και όχι δύο συλλαβών, όπως πίστευε μέχρι προχθές. Με την ευκαιρία αυτή και δεδομένου ότι αρκετά συχνά διασπείρονται πλέον στο ευρύτερο περιβάλλον μου φήμες ότι δεν έχω μιλήσει ακόμα, νομίζω ήρθε η ώρα να δηλώσω τα εξής: ο μεγάλος αριθμός ομόηχων λέξεων της ελληνικής γλώσσας κάνει την ομιλία μου να ακούγεται συχνά, πώς να το πω, περιορισμένη. Ειδικά οι προτάσεις «για, για»[2], «μα μα»[3] και «πού πού»[4] μπορούν να χαρακτηριστούν έως και παιδαριώδεις από το απαίδευτο αφτί, γι’ αυτό κι εγώ σύντομα επιστρέφω στο «αμρπουγκλινηγφ», που όπως και να το κάνεις ακούγεται τουλάχιστον εμπεριστατωμένο.
Advertisements
αχαχαχχαχαχαχχαχ Στεφανούλα μουυυυτς!