Η Στεφανία κοιτάζει την κοιλιά της.
«Κοιλίτσα; Πεινάς; Κοιλίτσα; Χόλτασες;»
Τι λέει; Με ρωτάει.
Σηκώνω τους ώμους. Θα πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και να ακούσεις, της λέω.
***
Η κυρία στο διπλανό τραπέζι με κοιτάζει λοξά.
Πιθανότατα αν έλεγα, Στεφανία φτάνει, θα γίνεις χοντρή, να μη μου έριχνε ούτε μισή ματιά.
Αν έλεγα, δίαιτα, ζυγαριά, τόφαλος, θερμίδες, να κουνούσε το κεφάλι συμφωνώντας.
Όλοι τα συζητάνε αυτά, μου λέει η μαμά μου. Γιατί κάνεις έτσι;
***
Έχει δίκιο.
Σχεδόν όλοι (ή μάλλον, όλες) τα συζητάμε αυτά, και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω.
Κι αν δεν τα συζητάμε, τα σκεφτόμαστε, τα φοβόμαστε, τα αισθανόμαστε, ζούμε πρωί και βράδυ μ’ αυτά, φτάνοντας να τα θεωρούμε φυσιολογικά και αναπόφευκτα.
Ώσπου μια μέρα…
… μια μέρα συνειδητοποιείς ότι το 7χρονο κοριτσάκι σου τα θεωρεί κι εκείνο φυσιολογικά και αναπόφευκτα. True story. Συνέβη μόλις, στην Αυστραλία, ανορθόγραφα και απελπιστικά.
«Δεκαεφτά πουσάπς δύο φορές την ημέρα».
Αντί να σκαρφαλώνει στα δέντρα μέχρι να της ματώσουν τα γόνατα.
«Τρία μήλα, ένα αχλάδι, δύο ακτινίδια».
Αντί να ρωτάει το σώμα της τι θέλει να φάει, να γευτεί, να πασαλείψει. Τι θα την κάνει δυνατή, ποια μυρωδιά θα της μείνει αξέχαστη για πάντα.
«Ποδήλατο τρεις φορές την ημέρα».
Αντί να πετάει με το ποδήλατο, να τρακάρει με το ποδήλατο, να κάνει το ποδήλατο σπίτι για τις κούκλες της ή αεροπλάνο αν γουστάρει.
«Τρέξιμο πάνω-κάτω στο δρομάκι της εισόδου τρεις φορές».
Αντί να τρέχει να χαιρετήσει τον μπαμπά της, να τρέχει να βρεις τις φίλες της, να τρέχει στη θάλασσα, να τρέχει για να χαρεί.
***
Η μαμά της τα ‘χασε. Η μαμά της νόμιζε ότι πρόσεχε να της δώσει σωστά πρότυπα. Η μαμά της έβαλε τα κλάματα και έγινε έξαλλη που έπρεπε η κόρη της να χορέψει το χορό της εμμονής. Στα εφτά της.
***
Γράφω ένα βιβλίο για εφήβους σχετικά με την ψυχογενή ανορεξία.
Θυμώνω με ό,τι μπορεί να κάνει τη μικρή μου φασολιά να δει σαν εχθρό το σώμα της. Ή το φαγητό της.
Γίνομαι υπερβολική.
Φοβάμαι κι εγώ.
***
Δεν θέλω να τη δω ποτέ στα νύχια κάποιας διατροφικής διαταραχής. Ακόμα κι αν είναι από αυτές που κανείς δεν δείχνει με το δάχτυλο και οι περισσότεροι τις θεωρούν φυσιολογικές.
Θέλω να τρώει ό,τι την κάνει χαρούμενη και δυνατή και ό,τι της δίνει ενέργεια για να γελάει και να κουτρουβαλάει.
Θέλω να δίνει απόλαυση στο σώμα της και να της την ανταποδίδει κι αυτό.
Θέλω να σκέφτεται τι όνειρα θα κυνηγήσει, τι βουνά θα σκαρφαλώσει, τι ηλιοβασιλέματα θα ζωγραφίσει, τι φιλιά θα δώσει, όχι πόσες θερμίδες έχει ένα αβγό.
«Χόλτασε, μαμά.»
Θέλω ν’ ακούει το σώμα της και να το ζει. Κι ας είναι αυτό το μόνο που θα της μάθω.
Και πολύ καλά θα κάνεις να μάθεις στο κοριτσάκι σου να αγαπάει το σώμα της! Οι διατροφικές διαταραχές σε συνδυασμό με κατάθλιψη έχουν γίνει μάστιγα στα νέα κορίτσια δυστυχώς….
Και πολύ καλά θα κάνεις να μάθεις το παιδί σου να αγαπάει και να σέβεται το σώμα του… Οι διατροφικές διαταραχές μαζί με κατάθλιψη έχουν αυξηθεί πολύ στα κορίτσια, ιδίως στην εφηβεία. Η «δίαιτα» του 7χρονου στην Αυστραλία μου προκάλεσε ανατριχίλα…
Reblogged this on Olga's Everyday Diary and commented:
Απλά διαβάστε το ….ειδικά οι μαμάδες! Όχι, να το διαβάσετε και οι μπαμπάδες, γιατί όλοι πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά….
πραγματικα τρομακτική η δίαιτα του 7χρονου