Αυτά είχα σημειώσει να πω στην παρουσίαση της 28/2, αλλά έτσι την πατάς όταν δε μιλάς συχνά σε κοινό, νομίζεις ότι έγραψες «δυο λόγια» και μέχρι να τα πεις το κοινό έχει πάει για μπέργκερ. Ευτυχώς το συνειδητοποίησα εγκαίρως και άλλαξα όλο το κόνσεπτ (βοήθησε και η τυχαία μαμά που μου διηγήθηκε την ιστορία με τον workaholic άντρα) σε πραγματικά (ελπίζω) «δυο λόγια». Μετά (προχθές) ο Αλέξανδρος βρήκε τυχαία την εκτύπωση της πρώτης βερσιόν και μου είπε «γιατί δεν την ανεβάζεις;». Αντί να σκεφτώ το συμφέρον μου (να την κρατήσω, για να μη χρειαστεί να σκεφτώ τι θα πω στην επόμενη παρουσίαση), την ανεβάζω.
Πριν από τέσσερις-πέντε μέρες βρέθηκα στον καναπέ να μυξοκλαίω σε μια μίνι κρίση παράπονου. Το κρύο έφταιγε, αλλά γρήγορα το πράγμα εξελίχθηκε σε «δε θέλω να είμαι συνέχεια μαμά, θέλω να με φροντίσει κι εμένα κάποιος» και τέτοια σπαραξικάρδια.
Όταν ανέκτησα ένα μίνιμουμ ψυχραιμίας (χάρη και στον Αλέξανδρο, που θα έπρεπε να τον ευχαριστώ σε κάθε φράση αυτής της παρουσίασης, για την ιδέα του να γίνει η Κοιλίτσα βιβλίο, αλλά κυρίως για το ότι είναι μαζί μου, με τόση χαρά και τόση δύναμη, σ’ αυτό το ταξίδι) το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι ήθελα να γράψω ένα ποστ γι’ αυτό, στην Κοιλίτσα. Τελικά δεν το έγραψα, γιατί αμέσως μετά θυμήθηκα ότι δεν έχω κρατήσει ούτε μισή σημείωση για τη σημερινή μέρα, οπότε είπα να το κρατήσω κάβα. Όμως το συμπέρασμα είναι το ίδιο: πόσο, όλους αυτούς τους μήνες, το μπλογκ έγινε ένας τρόπος να διαχειριστώ την τεράστια αλλαγή που φέρνει η εγκυμοσύνη και η μητρότητα.
Και (με μια μικρή δόση υπερηφάνειας το λέω αυτό) ίσως όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλες γυναίκες, έγκυοι ή και μαμάδες που δεν είχαν αυτή την υπέροχη άνεση (που τη θαυμάζω πολύ) του να πάρουν τηλέφωνο κάποια φίλη τους, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και να της πουν «να εδώ έχω πλαντάξει στο κλάμα γιατί θέλω ένα διάλειμμα από το να είμαι μαμά. Α, και μια κουβέρτα».
Τις προάλλες συζητούσα με μια φίλη μου, έγκυο τώρα, και μου έλεγε ότι, μέσα στη δύσκολη κατάσταση που ζούμε όλοι αυτή την περίοδο, της φαίνεται πλέον ανούσιο να αναμασάμε αυτού του είδους τα υπαρξιακά θέματα και τις ανησυχίες και πολύ πιο χρήσιμο να εστιάσουμε στα απλά και στα ουσιώδη. Η διαφωνία μου σ’ αυτό είναι ότι σε μια τόσο απαιτητική και μαγική ταυτόχρονα περίοδο, όπως είναι η μετάβαση στη γονεϊκότητα (για να μη μιλάω μόνο για τις μαμάδες), αυτού του είδους τα υπαρξιακά θέματα και οι ανησυχίες είναι κάτι πολύ ουσιώδες. Και τώρα, που δεν μπορούμε με την ίδια ευκολία να εκτονώσουμε τις προκλήσεις της καινούριας μητρότητας αγοράζοντας τρία καρότσια και δεκαπέντε παπουτσάκια αγκαλιάς, είναι δύο φορές πιο σημαντικό να συζητάμε ανοιχτά, όχι μόνο για τις όμορφες στιγμές αλλά και για τις δύσκολες, ώστε να γίνουμε καλύτερες με τα παιδιά μας, φυσικά, αλλά και καλύτερες με τον εαυτό μας και -κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό- καλύτερες και πιο υποστηρικτικές και λιγότερο διδακτικές η μία με την άλλη.
Μακάρι η Κοιλίτσα, σε βιβλίο πια, να βοηθήσει σ’ αυτό όλες μας, όπως με βοήθησε κι εμένα το να τη γράψω.
Κοιλιτσα.com 