My heart belongs to daddy

Γυρνάω στο σπίτι και βρίσκω τη Στεφανία να παίζει με τον μπαμπά της («Μπα», του φωνάζει). Στον καναπέ, στην κουζίνα, στην αγκαλιά του. Είναι ήρεμη και γελάει, τον ταΐζει ρυζογκοφρέτα, του ζητάει να της διαβάσει («Μπα») ή να χορέψουν («Μπα»), κάθεται στο πόδι του και είναι ευτυχισμένη. Νιώθω τρελή χαρά. Και ευγνωμοσύνη. Και λίγη ζήλια. Και λίγη αγωνία. Και πολλές ενοχές.

Το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ήταν από την πρώτη στιγμή hands-on μπαμπάς (ακούγεται λίγο σαν το «χαζομπαμπάς», αλλά δεν έχει απαραιτήτως σχέση) ήταν από τα πράγματα που μας έδεσαν ακόμα περισσότερο μετά τον ερχομό της μικρής. Το γεγονός ότι είχε τη δυνατότητα (και, κυρίως, την όρεξη να δημιουργήσει αυτή τη δυνατότητα, γιατί δεν είναι ότι του έπεσε εξ ουρανού) να συνδυάσει τη φροντίδα της με τη δουλειά του από το σπίτι, για 5 ή και 9 ώρες κάθε μέρα, ήταν από τα μεγαλύτερα δώρα που θα μπορούσε να μου κάνει (και μιλάω για μένα, γιατί δεν μπορώ καν ν’ αρχίσω να φαντάζομαι πόσο σπουδαίο είναι αυτό για την ίδια τη Στεφανία): την πολυτέλεια του να ξέρεις ότι όσο λείπεις από το σπίτι το παιδί σου παίζει χαρούμενο με το μόνο άνθρωπο που είναι εξίσου κοντά της με σένα, μόνο με ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης μπορώ να την εκφράσω. Το γεγονός, δε, ότι δείχνει, παρά τις δυσκολίες του πράγματος, να το απολαμβάνει (κάτι που, για μας, κάνει το status quo όχι εκτροπή από την ομαλότητα αλλά συνειδητή καθημερινότητα) είναι απλά μαγικό.

Read Full Post »

New kids on the block

Ο κόσμος μου γέμισε ξαφνικά μωρά και καινούριες μαμάδες (ελπίζω αυτό να αντανακλά μια αντικειμενική πραγματικότητα και όχι μια στρέβλωση της γενικής εικόνας λόγω ηλικίας/φάσης/εστιασμού λόγω συνάφειας). Και είναι αστείο το πόσα συναισθήματα ξυπνάει μέσα μου αυτό το ερέθισμα και η επαφή, πόσους συνειρμούς, νηφάλιες παρατηρήσεις και λιγότερο νηφάλιες αναδρομές, που όλα με βοηθάνε να δω τη δική μου αλλά και τη συνολική εμπειρία λίγο πιο καθαρά, λίγο πιο σφαιρικά.

Από μόνο του το θέαμα της γυναίκας που έχει βγει ζωντανή από το τσουνάμι του τοκετού αρκεί, αν το προσέξεις αρκετά (μετά από τα δάκρυα της συγκίνησης και τις τσιρίδες της χαράς), για να σε κάνει να αναθεωρήσεις τη στάνταρ στάση που αναπαράγουμε ως περίγυρος και ως μάνες μετά από κάθε γέννα. Δεν είναι κούραση αυτό στο βλέμμα της, είναι τρόμος, ανακούφιση, κατάπληξη και απορία. Για το πώς επέζησε, τι σημαίνει το ότι βγήκε από μέσα της ένα ζωντανό πλάσμα, πώς είναι δυνατόν να βλέπει ήδη το χθεσινό εαυτό της από μακριά, πώς είναι δυνατόν όλα να δείχνουν φυσιολογικά γύρω της όταν μέσα της έχει συντελεστεί ένας τέτοιος σεισμός.

Read Full Post »

Παίξε balance

Στα κρυφά, περίμενα, κάποια στιγμή μέσα στους προηγούμενους 14 μήνες, να έχω την επιφοίτηση. Αυτή που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι πάει πια, ολοκληρώθηκες, ότι η ζωή σου απέκτησε νόημα ενώ πριν δεν είχε κανένα, ότι πλέον δε σε καίει τίποτα εκτός από την πιπεριά χαλαπένιο και το παιδί σου, ούτε δουλειές, ούτε γκομενικά, ούτε φιλίες, λεφτά, υπαρξιακά, ματαιοδοξίες και λοιπά. Στην πράξη, αυτό που συνέβη είναι πιο περίπλοκο (στην αρχή μού ήταν και κάπως ανησυχητικό –μήπως είμαι πολύ γαϊδούρα; τέρας της φύσεως; faulty goods;- μετά συνήλθα).

Read Full Post »

Know limits

Στο baby swimming το διπλανό μωρό έκλαιγε γοερά. Έκλαιγε με τον τρόπο που σε κάνει να μη θέλεις πια τη ζωή σου, αν είναι να υποφέρει έτσι ένα παιδάκι, με λυγμούς που του έκοβαν την ανάσα, φωνή πανικού, χτύπημα (χτα)ποδιού και ρεφλέξ βήχα. Είχα μια πολύ καλή ιδέα για το λόγο του οδυρμού και αυτή περιλάμβανε σαφώς την προσέγγιση της μαμάς του, η οποία, παρόλ’ αυτά, είμαι σίγουρη ότι δεν απολάμβανε καθόλου την εμπειρία.

Με πρόλαβα στα πέντε κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ξεστομίσω τη συμβουλή. Η οποία θα μπορούσε να έχει βοηθήσει το μωρό ή όχι –ο λόγος που με πρόλαβα ήταν ότι, από την εμπειρία μου, πολύ δύσκολα θα είχε βοηθήσει το ηθικό της μαμάς του.

Read Full Post »

Teen there, done that

Διαβάζω την Κοιλίτσα ξανά. Σε βιβλίο. 195 σελίδες σενάριο. Σενάριο που το έχω ζήσει, 9 μήνες χαρά και δάκρυα και αμφιβολίες και αγάπη και πόνος και φόβος και μαγεία. Και πιάνω τον εαυτό μου να θυμάται και να μη θυμάται, να γελάει και να κλαίει με πράγματα που έχει ήδη γελάσει/κλάψει τουλάχιστον μία φορά, να κουνάει το κεφάλι με κατανόηση ή με συγκατάβαση ή με «καλά, μα πού ζούσες» απορία.

Περπατάω στο δρόμο και σκέφτομαι πόσο η εγκυμοσύνη και ο πρώτος χρόνος της μητρότητας μοιάζουν με την εφηβεία. Πολλές φορές νιώθεις μόνη σου και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους γύρω. Πολλές φορές νιώθεις θυμωμένη, απογοητευμένη, παραιτημένη, ενθουσιασμένη, ερωτευμένη, χωρίς, τις περισσότερες, να ξέρεις γιατί. Κυρίως, όλα τα ψυχολογικά αδούλευτα κομμάτια σου, οι κόμποι, οι πληγές, τα σκοτεινά ντουλάπια, ειδικά αυτά που έχουν να κάνουν με τους δικούς σου γονείς, ξεχύνονται και τρέχουν αναμαλλιασμένα κατά πάνω σου, τη στιγμή που έχεις περισσότερο από ποτέ ανάγκη μια στοιχειώδη ηρεμία και ψυχραιμία για να αντιμετωπίσεις τη χιονοστιβάδα των άγνωστων απαιτήσεων που κατεβαίνει από την πλαγιά (παρασύροντας μαζί το παιδί σου).

Read Full Post »

Απαγορεύεται το μπαρκάρισμα

Κατά μία έννοια οι διακοπές με το βρέφος είναι μια σπουδή στη Ζωή Που Άφησες Πίσω. Κατά μία (άλλη) έννοια, φυσικά, όλα όσα ζεις αυτή την περίοδο είναι μια σπουδή στη Ζωή Που Όλοι Αφήσαμε Πίσω, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Σε πρώτη ανάγνωση αυτό σημαίνει ότι σ’ εκείνη, την άλλη, ζωή ήσουν ανέμελη, δεν είχες να αντιμετωπίσεις την ευθύνη, τον προγραμματισμό, τα λοτζίστικς, την απειλή του Καμμένου Παιδιού, τη μυρωδιά της Πυρωμένης Πάνας, την αδυναμία να διαβάσεις έστω και μια σελίδα από το βιβλίο που κοντεύει να θαφτεί κάτω από την άμμο, την ευθύνη, τα λοτζίστικς, τα λοτζίστικς. Μπορούσες να μαυρίσεις ολόκληρη και όχι μόνο στο κομμάτι της πλάτης που λιάζεται όσο είσαι σκυμμένη πάνω από τα κουβαδάκια, κι αν παρ’ ελπίδα είχες να αντιμετωπίσεις τίποτα Παιδικά Ντεσιμπέλ, αυτά αφορούσαν κάποιο άλλο παιδί, οπότε μπορούσες να πάρεις τα κουβαδάκια σου (μεταφορικά, τότε) και να πας σε άλλη παραλία.

Read Full Post »

Changes

Σκέφτεσαι με όρους ενήλικους, προσωπικότητας: ο τάδε είναι έτσι, εγώ είμαι αλλιώς, οι άντρες φοβούνται τον οδοντίατρο, η Μαρία σιχαίνεται τις μπάμιες. Και ξεχνάς ότι το μωρό είναι κομήτης. Όπως μπουσουλάει σφαίρα, αγνοώντας επιδεικτικά τα μαξιλάρια που έχεις βάλει στο δρόμο του, έτσι αλλάζει μέρα με τη μέρα, ξεπερνάει τα κολλήματά του, αποκτάει καινούρια, δοκιμάζει, βελτιώνεται, πέφτει με τα μούτρα, ξανασηκώνεται και συνεχίζει.

Τη μία μέρα της αρέσουν τα καρότα την άλλη ούτε να τα δει. Σήμερα διαβάζουμε τον Σποτ μέχρι να μας βγει από τις πατούσες, αύριο τον βαρέθηκε, τίποτα καινούριο; Μέχρι χθες είχε παλινδρόμηση, πλέον δε βγάζει σχεδόν ούτε γουλιά. Μέχρι τον προηγούμενο μήνα έπαιζε με την Ιωάννα (αγία Ιωάννα) μόνο από την αγκαλιά μας, τώρα κλαίει μόλις εκείνη ανοίγει την πόρτα να φύγει κατά τις εφτά.

Read Full Post »