Πλάνο κάτω

Όλοι γυρίζουν από τις διακοπές έτοιμοι «να μπουν σε σειρά», «να βάλουν πρόγραμμα», να κάνουν καινούριες αρχές , να ξεκινήσουν αγγειοπλαστική και τάι τσι, να ξαναβρούν το μόνο πράγμα που λείπει από το καλοκαίρι: τον έλεγχο της καθημερινότητας. Κάθομαι και ακούω σαστισμένη, με ένα πετσετάκι στον ώμο να μουλιάζει κάθε δύο ώρες από τις γουλίτσες (my ass) της φασολιάς. Άργησα λίγο να καταλάβω γιατί αυτή τη φορά δεν μπορώ να συμμεριστώ (πόσο μάλλον να εμπνεύσω) αυτού του είδους τον αντι-μελαγχολικό ζήλο («με σκοτώνει, man, που πρέπει να γυρίσω στη δουλειά, αλλά να δεις που κι εγώ φέτος θα φτιάξω τη ζωή μου όπως τη θέλω. Θα το δεις»). Πάντα πίστευα ότι ο Σεπτέμβριος είναι η κατάλληλη στιγμή να βάζεις στόχους και όχι η Πρωτοχρονιά –γιατί λοιπόν να μην έχω ακόμα ούτε ένα σχέδιο στο μυαλό μου, ούτε μια απόφαση για τη νέα μου χρονιά;

Read Full Post »