Ξέρεις (θυμάσαι) πώς είναι.
Τον γνωρίζεις (συγγνώμη, αγόρια, κάντε μόνοι σας τις αντικαταστάσεις των αντωνυμιών), τον γουστάρεις, τα φτιάχνετε, είσαι ο καλύτερος εαυτός σου. Όπου «καλύτερος», βάλε τον εαυτό που δεν ζητάει και πολλά, που ταιριάζει όσο περισσότερο γίνεται μαζί του, που ερωτεύεται ξαφνικά την πανκ και το ελεύθερο κάμπινγκ, που μαθαίνει να μαγειρεύει eggs benedict και δεν αφήνει ποτέ τις βρόμικες κάλτσες στο πάτωμα του υπνοδωματίου. Που είναι μες στη γλύκα και την ευγένεια, που δεν έχει ανάγκη από τόσο προσωπικό χώρο και χρόνο τελικά, που δεν γκρινιάζει, δεν φωνάζει, δεν φοράει τρύπιες φόρμες και δεν ξεχνάει ποτέ να κάνει αποτρίχωση.
Κι ύστερα ο καινούριος δεν είναι πια καινούριος. Κι εσύ ξαναγίνεσαι σιγά σιγά ο εαυτός σου, χωρίς επιθετικό προσδιορισμό. Πιο χαρούμενη και γεμάτη, αν είσαι τυχερή, αλλά πάντως ο εαυτός σου. Που ζητάει ό,τι έχει ανάγκη και καμιά φορά έχει ανάγκη να μείνεις μόνη στον καναπέ και να μη μιλήσεις ούτε στην τηλεόραση. Που φοράει πού και πού τρύπιες φόρμες χωρίς κάλτσες, γιατί βρίσκονται όλες στο πάτωμα του υπνοδωματίου, που θυμώνει, φωνάζει, γκρινιάζει και έχει θυμηθεί πια γιατί η κουζίνα δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο σου μέρος στο σπίτι.
Στο σημείο αυτό (ξέρεις, θυμάσαι), ο καινούριος έρωτας, που έχει αρχίσει να παλιώνει ελαφρώς, είτε φρικάρει και κάνει δυο βήματα πίσω, γιατί άλλο μοντέλο πίστευε ότι αγόρασε, είτε χαμογελάει καταλαβαίνοντας, πηδάει πάνω από τις κάλτσες, σε παίρνει από το χέρι και μαζί περνάτε σε μια νέα φάση σχέσης, χωρίς καλύτερους εαυτούς, μόνο με τους δικούς σας. Ψέματα, υπάρχει και η τρίτη εκδοχή, η πιο ρεαλιστική και συνηθισμένη, όπου μπαλαντζάρετε μαζί ανάμεσα στις δύο πρώτες, μέχρι να βρείτε τις καινούριες ισορροπίες και να αποφαίσετε ότι ναι, τελικά, μπορείτε κι έτσι να κάνετε μαζί.
Δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς συμβαίνει αυτό στα γκομενικά, πάντως στη μητρότητα μου συνέβη εκεί, στα τρία χρόνια της Στεφανίας. Διαβάστε τη συνέχεια »