Page against the machine

Η μαμά μου έκανε πάλι πάρτι για μαμάδες. Τώρα εγώ έχω διαπιστώσει ότι στα δικά μας πάρτι οι μαμάδες αγοράζουν μικρά δωράκια για τα παιδάκια, οπότε υπέθεσα ότι είναι η σειρά μου να αγοράσω δωράκια για τις καλεσμένες της μαμάς. Να αγοράσω τρόπος του λέγειν, γιατί με τα μονόλεπτα που μου δίνουν για να παίζω ο κυρ Αντρέας μου είπε πως ούτε τσίχλα δεν μπορώ να πάρω. Οπότε έσκισα μια σελίδα από το ημερολόγιό μου, την έβγαλα φωτοτυπίες, τις τύλιξα με ό,τι κορδελάκι μπόρεσα να ξετρυπώσω κάτω από τον καναπέ και το μπαούλο και τις έδωσα στη μαμά για να τις πάρει μαζί της. Μετά φόρεσα το φόρεμά μου και περίμενα ήσυχα ήσυχα να ξεκινήσουμε, αλλά η ξεδιάντροπή μαμά πήγε στο πάρτι μόνη της κι εμένα με άφησε στο σπίτι. Και νόμιζε ότι θα ξεμπερδέψει έτσι, με ένα «ευχαριστώ». Αλλά έτσι είναι. Όταν μεγαλώνεις λίγο και φτάνεις άνετα το τραπέζι με τα φαγητά, ξεχνάς να πάρεις μαζί σου στο πάρτι αυτούς που κουράστηκαν για να το οργανώσουν. Και να σκεφτείς ότι η σελίδα μου έγραφε… Να κοίτα τη έγραφε:

Μαμά μου,

Αποφάσισα να αφήσω για λίγο στην άκρη το παράπονό μου που δεν θέλεις πια να τραγουδάμε μαζί χριστουγεννιάτικα τραγούδια (δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει η άνοιξη με αυτό), και να σου πω τι σκέφτομαι τα βράδια, λίγο πριν κοιμηθώ, κουκουλωμένη κάτω από το πάπλωμα με το οποίο επέμενες να σκεπαστώ (είχες δίκιο ότι κρύωνα, απλώς ήθελα μια αγκαλιά ακόμα).

Σκέφτομαι ότι… είσαι σπουδαία μαμά.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί έμαθες ξαφνικά ότι θα σου αλλάξω τη ζωή, και έκανες χώρο για μένα και το χάος μου.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί κοίταξες τη στρογγυλή κοιλιά σου και σκέφτηκες «το περιεχόμενο μετράει» (κι ας είχες κάνει τόσους κοιλιακούς για να τη φέρεις σε λογαριασμό).

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί μου μιλούσες κάθε μέρα. Κι αντί να μου μιλάς μόνο με χαϊδευτικά, μου μίλησες και για τους φόβους σου. Έτσι τώρα μπορώ κι εγώ να σου μιλήσω για τους δικούς μου.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί μπορεί να μην ένιωθες έτοιμη να με μεγαλώσεις, αλλά αποφάσισες να μεγαλώσουμε μαζί.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί έχεις ενοχές. (Εσύ ξέρω ότι θα ήθελες να μην τις έχεις –όμως αν δεν τις είχες πού και πού, τι θα σου θύμιζε πως αγαπάς τόσα πράγματα και πως θέλεις να κάνεις χώρο για όλα;)

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί θυμώνεις, γιατί φωνάζεις, κι ύστερα ζητάς συγγνώμη και μου λες «έκανε βλακεία η μαμά. Συγγνώμη». Έτσι μαθαίνω να ζητάω συγγνώμη κι εγώ. (Αλλά τα φιλιά είναι το καλύτερο κομμάτι.)

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί μ’ αφήνεις να σε μεταμορφώνω. Το ξέρω πως αυτό σε τρομάζει καμιά φορά, αλλά μετά κοιτάζεις πίσω και χαμογελάς. Μ’ αρέσει να χαμογελάς.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί καις το φαΐ και τρώμε σουβλάκια, γιατί μου δείχνεις τις ραγάδες στο δέρμα σου από την εγκυμοσύνη, γιατί μου λες πώς αισθάνεσαι και με μαθαίνεις να το κάνω κι εγώ.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί δεν ήσουν ποτέ σίγουρη ότι μπορείς να γίνεις καλή μαμά. Κι όμως δε φοβήθηκες να δοκιμάσεις. Τελικά, έγινες πολλά παραπάνω.

Είσαι σπουδαία μαμά γιατί καμιά φορά φοβάσαι κι εσύ το σκοτάδι, καμιά φορά κλαις, καμιά φορά χύνεις το γάλα στο πάτωμα της κουζίνας, καμιά φορά θα ήθελες να χτυπήσεις τα πόδια σου κάτω και να φωνάξεις να έρθει κάποιος να σε φροντίσει. Τότε μου λες ότι δεν είσαι τέλεια κι εγώ σου λέω ότι είσαι σπουδαία.

Με αγάπη

Η μικρή σου (μια οποιαδήποτε) φασολιά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Read Full Post »

Δράμα στον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Καταρχάς να σε διαβεβαιώσω ότι καταδικάζω με (παγωμένα) χέρια και πόδια το γεγονός ότι το μόνο χριστουγεννιάτικο τραγούδι που έχει γραφτεί για σένα είναι τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς –κι ακόμα κι εκεί αναφέρεσαι μόνο μία (1) φορά, μετά ακόμα κι από το Χριστούλη –που στο κάτω κάτω έχουν περάσει τα γενέθλιά του.

Κατά δεύτερον, θα ήθελα να σου πω ότι δεν είχα πρόθεση να σου ζητήσω κάτι φέτος, αλλά διαπίστωσα ότι τα δώρα που μου φέρνουν οι υπόλοιποι είναι στην πραγματικότητα δώρα για σένα (ένα βιβλίο με φωτογραφίες σου τα ξαδέρφια μου και ένα πορτρέτο σου για τον τοίχο η θεία Σίσσυ). Οπότε θα ήθελα να σου ζητήσω μία πεταλούδα και μία γατούλα –τις ζήτησα και από τη μαμά, αλλά υποψιάζομαι ότι θα μου τις φέρει ως σχέδια σε σεντόνι. Επίσης, θα ήθελα ένα ιδιαίτερο μάθημα με την Ντόρα –Ξερόλα- την Εξερευνήτρια για να μου εξηγήσει για ποιο λόγο η μαμά με στραβοκοιτάζει όταν λέω τα σιντιά «σιντιά» και τις χελόου κίτες, «χελόου κίτες». Στην αρχή είχε χαρεί πολύ που κατάλαβα πώς γίνεται ο πληθυντικός.

Read Full Post »

I was a really good mom before I had kids

The princess diaries 15 (από κάπου εδώ χάνεται το μέτρημα)

Η μαμά μου έχει φάει ένα κόλλημα (με το οποίο δεν μπορώ να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω, γιατί την ξέρω μόλις 20 μήνες) ότι ήταν πολύ καλύτερη μαμά πριν με γεννήσει. Τότε, λέει, είχε άπλετο χρόνο και υπομονή και άγνοια (αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί το λέει) για να φτιάχνει στο μυαλό της θεωρίες διαπαιδαγώγησης και μαθήματα απαραίτητα για τη σωστή ανατροφή των μικρών παιδιών (πιστεύω ότι δεν εννοεί εμένα, γιατί όταν της ζητάω να μου κρατήσει το ποτηράκι μου για να πιω νερό, πάντα μου λέει ότι είμαι πια μεγάλη κοπέλα).

Read Full Post »

Φασολίτσα.com

Το περίμενα μήνες σχεδόν αυτό το ποστ. Δηλαδή, καλά κατάλαβες, περίμενα ότι θα το γράψει κάποιος άλλος, για να μου πει τι έγινε στο ενδιάμεσο (γιατί εγώ ήμουν λίγο παραπάνω αγχωμένη απ’ ότι έπρεπε για να παρακολουθήσω τις εξελίξεις) και ύστερα (έχει σημασία το ύστερα) να μου πει τι κάνουμε από δω και στο εξής.

Οι παρουσιάσεις της Κοιλίτσας ξεπέρασαν κάθε δική μου προσδοκία, που από παρουσιάσεις ήμουν άσχετη, έτσι κι αλλιώς. Βρέθηκαν κοντά μου άνθρωποι που αγαπώ και θαυμάζω, που κι εκείνοι με τη σειρά τους χάρηκαν την Κοιλίτσα και μίλησαν με συγκινητικό τρόπο γι’ αυτήν. Κάλυψαν και τη λογοτεχνική (σαν αστείο μου φαίνεται), και τη μαμαδίστικη (αυτό να δεις, ακόμα) και την ιντερνετική πλευρά της και μ’ έκαναν, ακόμα και μένα, να τη δω κάτω από άλλο φως.

Τώρα, ο πρώτος κύκλος της Αθήνας μάλλον έκλεισε –θέλω πολύ να κάνουμε κάτι στη Θεσσαλονίκη, αλλά η ιδέα είναι ακόμα στο στάδιο της… ιδέας.

Το food blog μου έχει μείνει έτη φωτός πίσω.

Η Κοιλίτσα έχει να δει «δικό της» ποστ από τότε που η Στεφανία έμαθε να κάνει την πάπια (τώρα κάνει και τον πάπιο «πο, πο, πο», με μπάσα φωνή).

Το καινούριο μου πρότζεκτ βρίσκεται στο διάδρομο της απογείωσης.

Το καινούριο μου βιβλίο, σε σκόρπια φόλντερ του word («Γράφω ένα κεφάλαιο αλλά δεν τολμάω να διαβάσω το προηγούμενο. Είναι σοβαρό πιστεύεις;» ρώτησα την Αλεξάνδρα. Φυσικά καμία της απάντηση δεν μπορούσε να με πείσει ότι δεν είναι).

Η δουλειά, όπως πάντα, σε φουλ εξπάνσιον.

Οι συνεντεύξεις, on a roll.

Μ’ αρέσει να κάνω πολλά, σκέφτηκα προχθές. Αλλά τόσα είναι μάλλον υπερβολή, ακόμα και για μένα.

Μάλλον πρέπει ν’ αφήσω την Κοιλίτσα, σκέφτηκα χθες.

Και γιατί να μην την αναλάβει η Στεφανία; σκέφτηκα σήμερα.

Είναι σίγουρο ότι εκείνη μπορεί πια να περιγράψει με πολύ μεγαλύτερη ευστοχία αυτά που εγώ χρειάζομαι τουλάχιστον ένα εφτάωρο ύπνου για να διατυπώσω (πφφφφ).

Λοιπόν.

Φασολιά, αυτό πια είναι και επισήμως το ημερολόγιό σου.

ΠΣ. Εντάξει, πότε πότε μπορεί να σου δανείζομαι καμιά σελίδα για να ανακοινώνω την επόμενη παρουσίαση.

ΠΣ2. Όχι, δεν μπορείς να το κλειδώνεις. Και δεν με νοιάζει αν ο Γιάννης και ο Που έχουν κρυπτογραφημένα passwords.

ΠΣ3. Δεν εννοούσα να ξυπνήσεις τώρα. Μπορείς να ξεκινήσεις να γράφεις από αύριο.

Read Full Post »

Παρουσίαση, take 3

«Με αγχώσατε απόψε» μου είπε ο Θοδωρής Βασιλόπουλος του Ευριπίδη, όταν τελείωσαν οι υπογραφές και αραίωσε ο κόσμος. «Τόσες έγκυες μαζεμένες, έλεγα, αν την πιάσουν καμιά οι πόνοι εδώ μέσα, τι θα γίνει; Και δε χωρούσαν και να καθίσουν, στις σκάλες την έβγαλαν».

Χάρηκα για όλα: και που ήταν όλες εκεί (δεν γέννησε καμία χθες, για σήμερα δεν ξέρω) και που ήταν μαζί τόσοι άλλοι, γνωστοί μου και άγνωστοι, και που η βραδιά είχε κάτι δροσερό, ανοιξιάτικο, γλυκό και αισιόδοξο. Και γέλιο. Πολύ.

Μετά την εισαγωγή (note to self: μη γράφεις αυτά που θες να πεις, γιατί γράφεις πιο περίπλοκα απ’ όσο μιλάς κι έτσι όταν είναι να μιλήσεις δε θυμάσαι τι ήθελες να πεις), ο Χρήστος και η Άσπα, από το mamadesmpampades.gr, μίλησαν για την ιντερνετική πλευρά του Κοιλίτσα.com –εκείνη που παραλίγο να το αφήσει στο virtual ράφι του και να μη δει ποτέ το φως του τυπογραφείου («Από μπλογκ βιβλιο; Δεν το ‘χουμε ξανακάνει και δεν θέλουμε να το κάνουμε τώρα», μου είπε ο πρώτος εκδότης στον οποίο απευθύνθηκα με την πρότασή μου).

 

Κι ύστερα ήρθαν η Κατερίνα και ο Κρατερός και έκλεψαν απ’ όλους μας την παράσταση, διαβάζοντας αποσπάσματα του βιβλίου, που ούτε κι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τα είχα γράψει έτσι.

 

(«Μη διαβάσετε τόσα πολλά» πήγα να τους πω στην αρχή «γιατί μετά κανείς δε θα αγοράσει το βιβλίο». Ευτυχώς που δεν το είπα. Ήταν –για μένα- μια απίστευτη εμπειρία. Ακόμα κι η φασολιά δε θα τους άρπαζε από τα χέρια το ημερολόγιό της).

Σας ευχαριστώ!

Read Full Post »

The princess diaries 12

Από το ημερολόγιο της φασολιάς:

Χθες η μαμά μου μάλωσε με τον μπαμπά. Εκείνος, βέβαια, είχε όπως πάντα δίκιο, αλλά δεν είμαι σίγουρη γιατί. Εμένα μου άρεσε που, όποτε έβγαινα έξω από το χαλάκι μου, ο μπαμπάς ερχόταν και στεκόταν από πίσω μου και πότε-πότε με κράταγε από το μπράτσο, για να μην πέσω, λέει. Επίσης μου άρεσε που η μαμά με άφηνε ήσυχη και δεν ερχόταν πίσω μου, αλλά με ρώταγε από τον καναπέ αν κρατιέμαι καλά και αν προσέχω να μην πέσω, λες και θα της απαντούσα. Ήταν κάπως αστείο.

Read Full Post »

The princess diaries 11

Από το ημερολόγιο της φασολιάς:

Χθες το πρωί προσπαθούσα να σκοτώσω ένα κουνούπι που με τριγύριζε κι ο μπαμπάς μου καταχάρηκε. «Μπράβο, Στεφανία, χτύπα παλαμάκια, χτύπα παλαμάκια», όλο έτσι μου ‘λεγε. Λυπήθηκα να του χαλάσω το χατήρι και άρχισα να χτυπάω στον αέρα φανταστικά κουνούπια, μέχρι που γύρισε η μαμά μου κι έπιασε κι εκείνη το ίδιο βιολί. Κοκκίνισαν τα χέρια μου, αλλά ήταν τόσο χαρούμενοι κι οι δύο που άξιζε τον κόπο. Αλλά γαμώτο το βράδυ, εκεί που πήγα επιτέλους να κοιμηθώ, πρόλαβε και με τσίμπησε ένα παλαμάκι.

ΠΣ. Η μαμά μου λέει κι άλλα κουλά: να μεγαλώσω, στο Θεό σας, 5 χρόνια μέχρι τις 16 Ιούνιου για να με πάει στο Summer Camp του Παιδικού Μουσείου –λες κι εγώ δε θέλω να πάω, επίτηδες είμαι ακόμα μικρή.

Read Full Post »

The princess diaries 10

Από το ημερολόγιο της φασολιάς:

Τα απογεύματα, εκεί που κάθομαι και παίζω όμορφα όμορφα με τον μπαμπά, γυρίζει η μαμά μου από τη δουλειά. Της γελάω. Μου τρέχουν τα σάλια. Αλλά αυτή, αντί να έρθει να με πάρει, να μπούμε στο ψητό, πάει, λέει, να πλύνει τα χέρια της. Και να βγάλει τα παπούτσια της. Και τις κάλτσες της. Και το ρουζ. Και τους φακούς της. Ε, στους φακούς πλαντάζω.

Μεταξύ μας, επειδή ξέρω ότι θα κάνει αυτό το σερί, πλαντάζω από την αρχή και η μαμά απελπίζεται γιατί είναι, λέει, σα να κλαίω επειδή τη βλέπω. Αλλά αυτό είναι υπερβολή. Κι εκείνη θα ‘κλαιγε αν της έφερναν ένα πιάτο τίγκα στις τηγανητές πατάτες και στη μέση της διαδρομής ο σερβιτόρος γυρνούσε πίσω γιατί, λέει, ξέχασε να βάλει την ποδιά του. Ο μπαμπάς, ευτυχώς, με καταλαβαίνει και βρήκε τη λύση. Θα στήσει έξω από το ασανσέρ ένα νιπτηράκι και μια παπουτσοθήκη για να κάνει την τουαλέτα της η μαμά πριν μπει στο σπίτι, κι έτσι δε θα παθαίνω ψυχολογικό, μόλις πατήσει το πόδι της μέσα, θα είναι όλη δικιά μου.

Read Full Post »